De huidige bouwcultuur is stilaan geëvolueerd naar een ratrace. Het moet steeds sneller en sneller, waarbij de belofte van snellere uitvoering vaak doorslaggevend is, uiteraard zolang de prijs ook de laagste is. In de huidige omstandigheden zitten veel industrieconstructeurs al aan ontzettend lage prijzen te werken, waardoor enkel nog ingezet kan worden op razendsnelle uitvoeringstermijnen.
In de betonsector wordt daarom gretig ingezet op prefabricatie, de tijdswinst die zo geboekt wordt t.o.v. in situ beton, is op grote projecten merkwaardig hoog.

De verschillende bouwonderdelen (kolommen, liggers, vloeren, wanden,…) worden in een CAD-programma volledig uitgetekend om tijdens het productieproces zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Wapening, giethulzen, hijsogen, verankeringspunten, isolatie e.d. worden allemaal op tekening verwerkt en uitvoerig gecontroleerd door ingenieurs.
Daarna worden de bouwelementen in een productiehal onder zo ideaal mogelijke omstandigheden samengesteld. Op de werf zit men steeds met verschillende temperaturen die ongelijke verharding tot gevolg hebben, verontreinigingen (stuivend zand, stenen,…) die de kwaliteit van het beton omlaag kunnen halen, ongemakkelijke hoogtes waardoor veel tijd met bekisten verloren wordt, bij hoogbouw is er steeds een droogtijd te respecteren waardoor onderdelen worden gestort in beton dat een andere samenstelling kan hebben (andere batch zand, iets andere verhouding cement,…). In een productiehal worden de onderdelen op een heel korte tijdspanne klaar gemaakt, vrijwel tegelijkertijd gestort in beton dat onder dezelfde omstandigheden is gemengd met bouwstoffen uit eenzelfde batch én alle onderdelen drogen in vrijwel dezelfde omstandigheden, waardoor deze bijna geen afwijkingen zullen vertonen op gebied van uitzicht van elkaar .

Prefabricatie heeft echter ook wat nadelen. Elke zichzelf respecterende aannemer die kennis heeft over bekisten kan op de werf vrijwel elk bouwonderdeel correct bekisten om daarna (eventueel met een pomp) vol te storten en een trilnaald te verdichten. Geprefabriceerde onderdelen vragen veel striktere coördinatie, zwaardere machines en kennis van zaken op gebied van montage op de werf. Om de onderdelen op de werf te krijgen moet er vooreerst deftig transport voorzien worden, op de werf moet de nodige ruimte zijn om opleggers aan en af te pikken, zware kranen moeten voorzien worden om de stukken op hun plaats te hijsen aangezien de onderdelen al snel enkele ton kunnen wegen, vooral wandpanelen tikken al snel 10ton aan indien deze aanzienlijke afmetingen krijgen.

Verder zijn er ook weer beperkingen bij fabrikanten op gebied van afmetingen. Met de juiste coördinatie kunnen wanden op de werf in aanzienlijke maten worden bekist, de meeste fabrikanten zitten vast aan afmetingen van om en bij 8mx4m. Deze beperkingen worden dan wel tijdens het tekenproces aangepakt door constructieve wijzigingen in het ontwerp of op ingenieuze wijze bepaalde onderdelen combineren of uit te splitsen, dit vraagt echter veel ervaring van de arbeiders op de werf om het gebouw op een correcte wijze te monteren (montage volgorde, inzicht, kennis van hulpmaterialen, veiligheidsprocedures,…)